1889-ம் ஆண்டில் ஆஸ்கர் மின்கோவஸ்கி என்ற ஜெர்மானியர், கணையம் இல்லாமல் ஒருநாயால் உயிர் வாழ முடியுமா என்று பார்ப்பதற்காக அதன் கணையத்தை அறுத்தெடுத்துநீக்கினார். மறுநாள் அந்த நாய் கழித்த சிறுநீரை ஈக்கள் மொய்த்துக் கொண்டிருந்தன. சிறுநீரில்சர்க்கரை இருந்தது. நேற்றுவரை நலமாக இருந்த நாய்க்கு இன்று நீரிழிவு நோய்ஏற்பட்டிருக்கிறது. கணையத்தில் சுரக்கிற ஜீரணச் சாறுகளில் சர்க்கரையின் வளர்சிதைமாற்றத்தை ஒழுங்குபடுத்தும் ஏதோ ஒரு பொருள் இருப்பதை ஆஸ்கர் உணர்ந்தார். அவர்,ஒரு நாயின் கணையத்தில் இருந்து குடலுக்கு ஜீரணச் சாறுகள் செல்லும் நாளங்களைமுடிச்சுப் போட்டு அடைத்துப் பார்த்தார். அப்போது கணையம் வற்றிச் சுருங்கியது. ஆனால்நாய்க்கு நீரிழிவு நோய் ஏற்படவில்லை. குடலுக்கு ஜீரண திரவங்களை அனுப்பமுடியாவிட்டாலும் கணையம் நீரிழிவு தடுப்புப் பொருளை உற்பத்தி செய்துகொண்டுதான்இருந்தது. ஆகவே அந்த அம்சம் கணையத்தின் ஜீரணச் சாறுகளில் இல்லை என்பதுநிச்சயமாயிற்று.
கணையத்தின் சிறிய தீவுச் செல்களைச் சுற்றியுள்ள தந்துகிக் குழாய்களில் இருந்து ஒருஹார்மோன் வெளிப்பட்டு சர்க்கரை எரிக்கப்படுவதை ஒழுங்குபடுத்தக்கூடுமோ என்றுஆய்வாளர்கள் யோசித்தார்கள். ஆனால் அந்த ஹார்மோனை கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை.
ஆனால் பெஸ்ட், பான்டிங் என்ற இருவர் தொடர்ந்து மேற்கொண்ட ஆய்வில் அதைக்கண்டுபிடித்துவிட்டனர். அந்த மர்மப்பொருள், நீரிழிவுள்ள நாயின் சிறுநரில் இருந்தும்,ரத்தத்தில் இருந்தும் சர்க்கரையின் அளவைக் குறைத்தது. முதலில் `ஜலெட்டின்’ என்றுபெயரிடப்பட்ட அந்தப் பொருளுக்கு பின்னர் `இன்சுலின்’ என்று பெயர் மாற்றம்செய்யப்பட்டது. இப்படித்தான் சர்க்கரை நோயாளிகளுக்கு வரப்பிரசாதமான `இன்சுலின்’பிறந்தது.
0 comments:
Post a Comment